In de huidige maatschappij van Nederland vinden velen dat ons rechtssysteem te veel clementie met mensen heeft die zich niet aan de wet houden. Velen vinden dat de verhoudingen zoek zijn . De boete voor te hard rijden van 40 euro vindt men voor zo’n “licht” vergrijp totaal wat anders als een paar weken straf voor een beroving.
Laat staan de soms milde straffen die voortkomen uit landelijk bekende zaken. Wie roept bij een moord op een klein kind niet om levenslang? En wie roept bij misbruik of verkrachting niet om lange tot zeer lange gevangenisstraffen.
Wij zouden ons allen eens moeten afvragen of degene met een strafblad niet al een levenslange straf heeft.
Wordt zo’n mens niet na zijn uitgezeten straf aan de kant gezet door de maatschappij? Krijgt zo iemand makkelijk een baan, een woning en recht op een normaal leven?
Of is het makkelijker voor ons zijn straf te laten doorgaan? Door minachting, stigmatiseren als onverbeterlijk en negeren?
Als christenen dienen we eerder het goede in de mens te zoeken. Wij hebben vanuit de Schrift de opdracht de liefde van Christus te vinden om deze tot openbaring te brengen in de mens.
Zouden we dat niet kunnen doen door iemand een kans te geven? Een kans op werk? Een kans op wonen? Een kans op samenleven tussen ons? Een kans om met hem naar de vereniging te gaan?
Hem een kans te geven om met ons te leven? Onszelf een kans te geven om vernedering en verwijten aan de kant te zetten en hoop te zoeken?
Dat betekent dat wij onszelf als gevangene van veroordelen en vooroordelen moeten bevrijden. Onszelf vertrouwen dienen te schenken om dat vertrouwen door te geven. Onszelf de kans te geven de hoop van liefde en geloof in ons zelf te ontwikkelen om die hoop aan een veroordeelde door te geven.
Diezelfde bevrijding van de eigen gevangenis van angst, spanning, oordelen, nederig maken en zo meer wat je als mens kan blokkeren, is wellicht de eerste stap om een gevangene te bezoeken.
Als we deze stap kunnen maken om ons zelf als gevangene in onze veroordelingen en vooroordelen te kunnen bevrijden zouden we dan ook niet de stap kunnen maken om onze medemens tegemoet te komen? De medemens die het moeilijk heeft met zijn of haar gevangenschap? Veroordeeld met een straf door justitie of veroordeeld zijn door eenzaamheid, depressie, handicap of anders zijn?
Paulus schreef in de eerste brief aan de Korinthiërs: “Deze drie dingen blijven altijd bestaan: geloof, hoop en liefde; maar de liefde is het voornaamste” (1 Kor. 13, 13).
De liefde is de eerste stap om de eigen belemmeringen te overwinnen. De liefde is de stap om de belemmering naar de ander op te heffen. De liefde is het voornaamste om ons vanuit ons geloof de hoop te verkrijgen een uitweg te vinden.. Een uitweg om aan de gevangenis van eigen vooroordelen, belemmeringen en straffen te ontsnappen. Een uitweg om de ander in nood te bezoeken.
